Ingo ten Vregelaar vond het geen kattenpis om het bedrijf over te nemen

Deel 12 van Verhalen van opvolger

Of ik ook op zaterdag kon komen voor het interview. ‘Eh, ja kan wel’. Door de week is het ‘gekkenwerk’ bij Ingo Ten Vregelaar in het timmer- en bouwbedrijf. Keihard werken is hem met de paplepel ingegoten, maar door de corona-epidemie gaat het bijna te goed. Iedereen lijkt te willen verbouwen. “We zijn sinds 1978 gestaag gegroeid en nu wil ik geen nee moeten zeggen tegen oude vertrouwde klanten”, aldus de ondernemerszoon die sinds 2008 het bouwbedrijf runt.

Wonen naast het bedrijf
Het bedrijventerrein is uitgestorven op zaterdagochtend en ik parkeer mijn auto voor een donker bedrijf. Op de bel reageert niemand, dan maar bij het woonhuis ernaast aanbellen. Ook geen gehoor. Omdat ik mijn telefoon ben vergeten – stom!- probeer ik wanhopig een zijdeur. Hey, die is open. Na enige twijfel stap ik een donkere gang in en kom ik uit in een werkplaats met open garagedeur. “Hallo!…Is daar iemand?”, hoor ik mijn vertwijfelde stem opgaan in de grote hal. Ik besluit dat ik niet verder het bedrijf inloop, dus ik begeef me maar weer naar mijn auto. Net als ik wil instappen schreeuwt de overbuurman naar mij: “Ingo komt er aan hoor!” Ah, ik ben in een soort kleine woon-werk gemeenschap op het industrieterrein van Delden waar Ingo met gezin en zijn ouders woont en werkt.

Twijfel
Ingo komt er inderdaad aan en we nemen plaats bij een bureau in het kantoor. Zoals eigenlijk bij elke opvolger tot nu toe, gaat het gesprek als vanzelf. De meesten vertellen graag over het bedrijf, de geschiedenis, de familie en zichzelf. Hij vertelt over de vanzelfsprekendheid waarmee hij opvolger werd en hoe gemakkelijk de overdracht feitelijk ging. Hoe vanzelf en hoe gesmeerd het ook lijkt gegaan, ook Ingo heeft zijn uitdagingen gekend in de overname. Die vanzelfsprekendheid was er bijvoorbeeld vooral voor zijn vader. Ingo twijfelde lang of hij niet moest kiezen voor motortechniek. Hij was namelijk fervent quad-racer en meerdere malen kampioen van Europa, Nederland en Duitsland. Toen hij toch voor de opleiding bouwtechniek koos, koos hij er ook voor om inderdaad de opvolger te zijn.

Keihard werken
De overname verliep geheel volgens planning en Ingo kreeg al snel de verantwoordelijkheid en alle zeggenschap. Zijn vader drukt hem op het hart om bij hem te komen als hij vragen had, maar in de praktijk gebeurde dat nauwelijks. Zijn vader is een ware praktijkman die letterlijk met eigen handen het bedrijf in 1978 heeft gebouwd. Alle niet praktische zaken als administratie en planning liet hij graag over aan anderen. Toen Ingo in 2003 in het bedrijf stapte, vond hij daarom zelf uit hoe hij het bedrijf wilde runnen. Hij was binnengekomen als vervanger voor een vertrekkende werkvoorbereider en calculator, maar calculeren had hij nog nooit gedaan. Hij merkte dat klanten hem nogal jong vonden en dat ze zijn gezicht nog niet goed kenden. Keihard werkte hij om alles zo te krijgen zoals hij het wilde, tot hij in 2015 letterlijk van zijn stoel viel. “Ik was werkvoorbereider, calculator én bouwondernemer. Dat was teveel geworden.” Hij kreeg advies om de dingen anders aan te pakken en sindsdien heeft hij meer rust. > Lees meer over hoe hij de dingen aanpakte, over zijn familie en de overname in het hele interview via onderstaande knop.